Wolność, równość, braterstwo! O wartości głoszone w hasłach Wielkiej Rewolucji francuskiej walczyły także kobiety. Te zapomniane przez historię bohaterki przypomina spektakl pt.: Żony stanu, dziwki rewolucji, a może uczone białogłowy, w reżyserii Wiktora Rubina, według scenariusza Jolanty Janiczak, zainscenizowany na deskach bydgoskiego Teatru Polskiego. Rewolucja była dla reżysera właściwie tylko pretekstem, punktem wyjścia do rozważań na temat praw kobiet, równego traktowania ludzi, tolerancji, równości płci itd. W czasie spektaklu aktywnie włączyli się w ruchy rewolucyjne również uczniowie Kazika. Ponieśli na ulice miasta transparenty z wojowniczymi hasłami. Akcja albo performance – były cześcią spektaklu. Bydgoski teatr nie raz już zaskakiwał widownię nietypowymi formami i pomysłami scenicznymi. Także i ten spektakl pozostanie w pamięci widzów jako wyjątkowe przeżycie teatralne.
Sztukę obejrzeli uczniowie w dniu 24 stycznia 2017 w Teatrze Polskim, w Bydgoszczy, na zorganizowanym wyjeździe.
Kobiety rewolucji:
Anne-Joseph Théroigne de Méricourt – jej głos był bardzo często słyszany w salonach Paryża, nawet w Zgromadzeniu Narodowym. Pokazywała się publicznie w stroju do jazdy konnej, z piórem w kapeluszu, pistoletem za pasem i mieczem u boku, ekscytowała także opinię publiczną wielkimi przemówieniami. Dowodziła osobiście trzecim korpusem zwanym armią przedmieść 20 czerwca 1792 roku. Była po części odpowiedzialna za zamieszki 10 sierpnia. Nie brała udziału we wrześniowych masakrach i od 1793 stawała się mniej popularna. Pod koniec maja jakobińskie kobiety przechwyciły ją, rozebrały do naga i zaciągnęły do publicznego parku Tuileries. Rok później zapadła na zdrowiu psychicznym i nigdy nie wróciła do pełni władz umysłowych.
Olimpia de Gouges – w 1791 ogłosiła Deklarację Praw Kobiety i Obywatelki, w której domagała się między innymi przyznania kobietom prawa do edukacji i rozporządzania własnością prywatną, honorów i funkcji równych tym posiadanym przez mężczyzn, uczestnictwa kobiet w siłach zbrojnych oraz równości płci w rodzinie. Manifest był wzorowany na Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela. „Skoro kobieta może zgodnie z prawem zawisnąć na szubienicy, winna również mieć prawo stanąć na mównicy„.
